Η πρώτη φορά που άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού ήταν όταν πήγαινα σχολείο. Λίγο η μετακόμιση σε καινούρια περιοχή, λίγο το άγχος για το καινούριο σχολείο, λίγο και κάτι προσωπικά προβλήματα που με απασχολούσαν , ήρθε και έγινε το κακό. Αν θυμάμαι καλά τα συμπτώματα άρχισαν στην τρίτη γυμνάσιο. Πάθαινα κρίσεις πανικού την ώρα του μαθήματος και δεν ήξερα τη μου συνέβαινε. Ήμουν συνέχεια σφιγμένη, μετρούσα τα λεπτά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και να βγω έξω, δεν συμμετείχα στο μάθημα ... και αυτό φάνηκε αργότερα και στους βαθμους μου. Στην αρχή κανένας δε το καταλάβαινε αλλά δεν άργησε να φανεί και στους συμμαθητές μου. Από τότε η ζωή μου ήταν ένα μαρτύριο. Ξυπνούσα τα πρωινά να πάω στο σχολείο και ζούσα με τον φόβο ότι θα πάθω κάτι, ότι θα γίνω πάλι ρεζίλι, ότι θα τρελαθώ... Πέρασαν έτσι 2 χρόνια μέχρι να το πω στη μάμα μου και να αρχίσω να δέχομαι βοήθεια. Στην δευτέρα λυκείου λοιπόν και επειδή ο κόμπος έφτασε στο χτένι, μίλησα στη μητέρα μου. Ευτυχώς για μένα η μαμά μου δουλεύει στον ιατρικό τομέα και βρέθηκε εύκολα λύση! Αφού δεν μπορούσα να ανοιχτώ στη μητέρα μου ( γιατί εκτός των άλλων, αν και κοινωνικό άτομο, ήμουν πάντα πολύ κλειστή...τα κρατούσα όλα μέσα μου) θα πήγαινα σε έναν ειδικό.
Έτσι μπήκε στη ζωή μου ο κύριος Κ. Ο κύριος Κ είναι ένας άντρας μετρίου αναστήματος, με μια ελαφριά ομοιότητα στον Al Pacino, που πάντα με κοιτούσε χαμογελαστός αλλά ταυτόχρονα και σκεπτικός! Την πρώτη φορά που πήγα να τον συναντήσω είχα το κεφάλι μου σκυμμένο κάτω και κρατούσα σφιχτά ένα μπουκάλι νερό... πάντα είχα μαζί μου ένα μπουκάλι νερό, μπορεί να έφευγα από το σπίτι χωρίς κλειδιά,χωρίς λεφτά αλλά ποτέ χωρίς νερό!!
Στην πρώτη συνεδρία δεν είπα πολλά. Για την ακρίβεια δεν είπα σχεδόν τίποτα, ένοιωθα έξω από τα νερά μου, λες και ήμουν τρελή και περίμενα τον κύριο Κ να βάλει την υπογραφή του και να με κλείσουν μέσα. Ούτε στη δεύτερη συνεδρία είπα πολλά, μου ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσω για αυτά που μου συνέβαιναν, ήθελα απλά να πάρει το μαγικό του ραβδάκι και να μου δώσει μία στο κεφάλι και να μου εξαφάνιζε όλα τα άσχημα που μου έτυχαν. Σίγα σίγα όμως άρχισα να τον εμπιστεύομαι και να κάνω μικρές προόδους. Του αξίζουν συγχαρητήρια γιατί δεν ήμουν και ο πιο εύκολος ασθενής του !!!...αλλά δεν τα πήγα και άσχημα. Βέβαια δεν σταμάτησαν ούτε οι κρίσεις πανικού , ούτε το άγχος, ούτε η αποπραγματοποίηση αλλά πέτυχα πολλά άλλα που δεν είχαν να κάνουν με το σχολείο όπως π.χ. να μπορώ να μπαίνω στο αστικό και να μη παθαίνω κρίση πανικού ή να πηγαίνω σε πολυσύχναστα μέρη και να διασκεδάζω αντι να είμαι αγχωμένη και να νοιώθω ότι μου τελειώνει ο αέρας...
Ο εφιάλτης του σχολείου τελείωσε ...όταν τελείωσε και το σχολείο. Αφού λοιπόν επέζησα τις Πανελλαδικές, τις κρίσεις πανικού, το καθημερινό άγχος και την κοροϊδία από τους συμμαθητές μου, πήρα το απολυτήριο μου και στην ηλικία των 17 χρονών και 2 μηνών...πήρα την πρώτη μου ανάσα, μέτα από πολύ καιρό.
Με τον κύριο Κ συνέχισα , τον έβλεπα αραιά και που μέχρι που σιγουρευτήκαμε ότι δεν χρειαζόταν πια. Από τότε άρχισαν τα χρυσά μου χρόνια. Πήγαινα στη σχολή μου, δούλευα, έκανα την πρακτική μου,έβγαινα έξω και διασκέδαζα , δε με σταματούσε τίποτα! Μέχρι πριν 6 μήνες....
